Αυλαία

Πλεμόνια τεχνητά
δημόσιον το δέμας
με αναισθησίαν κρέμας
ύπνου σταυρωτά

να δέχεσαι τα πάντα
και να υποκύπτης,
εραστής μιας κρύπτης,
ό,τι κάνει την αβάντα.

Αχρείαστος να γίνης
ο νεόνυμφος του τέλους
με πεδία μέλους
και χορδής που κλίνεις.

Κατάχλωμος 'στον καύσωνα
πριν 'βγης και να μη 'θές
τον κόσμο να γνωρίζης
για να έρχεσαι 'στο 'χθές.

Απ'όλα να κερδίζης
και να μένη και μαγιά
'στα όνειρα που 'βρίζεις
δίχως,να,'δές,γιατρειά.

Ευχές για πάντοτε να λές
και το μεδούλι
άχαρα να μη λογίζης
πώς 'θές νά 'ρθη

που οι δούλοι
σε ακολουθούν,οι Πάρθοι,
και να τους καταλογίζης
όσα 'βρήκες έτοιμα(που λες..).
               
'Στα Υστερνά.