Τόσο 'λίγη

Ωριμάνσεως τραχείς ημέρες και ποτάμι να σε πνίγη,
χαρισθείσα με ζωή αμνηστευθείσα την ελευθερία,
'πόθησες σα 'βρέθηκες και ηύρες πουθενά πως καταλήγει,
φεύγοντας,ανέστιος και πλάνης,μακριά,ως εκστρατεία.

'Σε παντοτεινή στρατώνα την ιδέα πως θα μείνης
ισοβίως να υπηρετής,εκεί,πιστά('σε άλλες εποχές),που το καθήκον
σε προστάζει,έρμαιον και δέσμιος να ίστασ'έπι κλίνης,
άγνωστος,για πάντοτε,με στόμα ωδικών,βορά με νεύμα λύκων.