Αλλοπα(επη)ρμένως έπι/έπη κλίνης

‘Σ’ένα τείχος αδιαπέραστο προσέκρουσα

με βλέφαρο ανύστακτο κ’ελπιδοφόρο

και τον κώδωνα κινδύνου έκρουσα

με τον Ερμή πιστό μαντατοφόρο.

Του μελλοθανάτου τραγουδώντας άσμα

κύκνειον,πασχίζοντας να τρέξω προς τον Άδη

και,κρυψίνους,μέγα γεφυρώνοντας το χάσμα

μήνυμα να στείλω ‘βουτηγμένος ‘στο σκοτάδι.

Ήτανε γραφτό να μη γυρίσης να με ‘δης

και πεπρωμένο ‘στην αγκάλη του να κοιμηθής

διαβάζοντας Καμύ και Κάφκα.

Για μια ‘ρημαγμένη γιάφκα.

Εάν το μέλλον δεν κοιτάξης,

αν το παρελθόν απαρνηθής,

τα πάντα θα θυμίζουν το παρόν

που ήσουνα για πάντοτε απών

από τις εξελίξεις της στιγμής,

από την προσοχή της τάξης..

Φημολογώντας τον Καιάδα

με ασπρόμαυρη λαμπάδα

‘δες προσεκτικός να μην περιπατής

ανάμεσα ‘σε Γερμανία και ‘σ’Ελλάδα

και ν’αναβοσβήνης δυστυχής

τσιγάρα,τροπαιούχος,

άσημος,’μικρός ευνούχος

με παρέα μια περίφημη καντάδα…

‘Στο ελάχιστο δε ‘γνώρισα την ηλικία

και ‘στο μέγιστον ονειροπόλος,

ερωτοπαθής πολύ,ωμός χαχόλος,

σέρνοντας προώρως ‘φαγωμένη βακτηρία.

Κούτσα-κούτσα σα χελώνα,

σαν παππούς με το μπαστούνι

για ν’αντέξω τη βελόνα

να χωθώ σαν το Γκουσγκούνη.

‘Στο ιπτάμενο γαλατικό χωριό

Ήταν τότε που τ’αστέρια έλαμπαν ‘στον ουρανό

και τώρα που ‘στο φεγγαρόφωτο σεληνιάζονται.

Δεν είχα λόγια να εκφράσω το παράπονο για να σου ‘πω

τι ώρα ‘βγαίνουν λύκοι και τσακάλια που τη λεία των μοιράζονται.

Με καλοδουλεμένο φτυάρι ‘χάραξα το φέρετρο

να συντροφεύη ‘στην πορεία ‘στην ιδέα κάθε βήμα

και φευγάτος,ένεκα φαντασιώσεως,’σε θέρετρο,

τα όνειρα ‘ματαιωμένα είδα ταξιδεύοντας με κύμα.

Δεν είχ’αναπνοή,δεν είχα ούτε ύφος

και ‘ταξίδευα ‘στο πέλαγος με ηλιαχτίδα,

ψάχνοντας τον οδοδείκτη,μια καλή πυξίδα,

πότε ‘στο βαθύ σκοτάδι πότε ‘σε ημίφως.

Ασάλευτος σα βράχος

και γενναίος μονομάχος

‘στης ζωής τα πόστ’.

Απόγειο με χείλη

‘γαντζωμένα ‘στο καντήλι

κάποιου μακαρίτου Κώστα.

Ολό και κάτι θά ‘βρης,

μια κοπέλα μάνας λάβρης,

‘στα τριάντα σου περίπου,

για να ζευγαρώσης.

Νά ‘σαι αυστηρά πηγαίος

να δεσμεύεσαι δια ζώσης

προχωρώντας μ’ένα δέος

‘σε χιλιάδες αποχρώσεις…

Σου ‘χάρισα φεγγάρια

‘στο Αιγαίο ν’αρμενίζης

παίζοντας ‘στα ζάρια

την Ελλάδα που γνωρίζεις.