Με αγωνία και λαχτάρα τά ‘κανα ‘ξανά μαντάρα

Ό,τι και να έγραψα το έκανα επί τροχάδην,

εν βρασμώ ψυχής,’σε μαραθώνιο ή βάδην

με προτρεπτικό μου λόγο

βάζοντας υπάρχοντα ‘στο τζόγο

και στοιχηματίζοντας με τα ουράνια

κομίζοντας τις δάφνες του πρωταθλητή και τα στεφάνια

έτοιμος του νικητή να κόψω τελευταίο νήμα

ερευνώντας γι’αφορμές ‘στην κάσα και το μνήμα…

Διαλυμένος νους

που περπατεί ‘στην άμμο

‘δώθε-‘κείθε σέρνοντας και χάμω

το κεφάλι σαν παππούς..

Ας γυρίσω το κεφάλι

ν’αναλάβη ο παππούς

που και χρωστά της Μιχαλούς

και ίπταται από το προσκεφάλι.

Απόψε κάνει ερημιά,

τα όνειρα πληγή μεγάλη

‘σμιλεμένα μες ‘στη ζάλη

μες ‘στην κενωθείσα μου καρδιά.

Ποίηση ο ουρανός φωτίζοντας το μεσημέρι,

ο ιδρώτας χωραφιού που ‘σπάρθηκε ‘νωρίς,

αγέρωχος αγέρας που φυσά για ταίρι,

πλούσιοι καρποί της μάνας γης.

Με πολύχρωμη και παλαιά βεντάλια

τραγουδώντας ύμνους προς τιμήν

πεσόντων και ηρώων ‘σε κανάλια,

τροπαιούχων όλων,ηχηρή σειρήν.

Στόμα μελιστάλακτο

και σώμα το αδιάλλακτο

για μέθυσους και πότες.

Χείλη ‘ταραγμένα

μες ‘στο ψέμα βουτηγμέν’

από τις ευτελείς μας νότες.

Πόθος ανεκπλήρωτος παιάνα να χαρίσω

‘σ’όσους έφυγαν απ’τη ζωή φρενήρεις

και αδέκαστοι για δώματα και πλήρεις

ημερών,εσχάτων και αρχαίων,που δεν

επιστρέφουν,πια,για να μας ‘δούνε,‘πίσω..