'Πίστευα πως θα 'σουν πρώτη,
'νόμιζες πως ήταν τόσο σημαδιακό
να 'βρης τον άνδρα μες 'στη νιότη
σου,τον τελευταίο,μ'ένα ύφος κωμικό.
Δράμ',ακόμη,να με ψάχνης 'στην Αψίδα.
Μια εποποιία νοσταλγίας
'σ'ένα πρωινό παραμυθίας
με καφέ 'στο χέρι δίχως,πια,ελάχιστη ελπίδα.
'Γύρεψα τον ουρανό,
συζώντας με κυρία,
παίζοντας για το Θεό
χωρίς αφέλεια και μία.
Τραγικό να σε προσμένω
'σε μιαν έρημο,εδώ,
χωρίς πατρίδα,'σε χωριό,
να λύνω μόνο και να δένω.
Κωμικό να ζης με αυταπάτες,
μες 'στην ελαφρότητα του είναι.
Ό,τι και να κάνης άλλο,μείνε
όπου είσαι'γύρισέ μου πλάτες.
Τι θα κάνουμε δεν 'ξέρω,
τώρα τι μου κάνεις αγνοώ
μα βλέπω μόνο δειλινό
απέναντι από τη Λέρο.
Το κοντέρ κατέγραψε χαράματα,
οι αναμνήσεις το μυαλό απέστρεψαν
'σε ατραπούς που ήτανε για κλάμματα
και την πορεία προς τα θεί'ανέστρεψαν..
Τα έφτιαξες με μπαλαδόρο,
έριξα γιατρίνα του Κολωνακίου,
ήσουν χαζογκόμενα γραφείου,
είχα τρόπους(θείο δώρο).
Ψύλλους 'στ'άχυρα μονίμως ψάχνεις,διαρκώς,
χωρίς πυξίδα,δε θα βλέπης πουθενά το φως,
θα χάνεσαι 'σε αδιέξοδα φιλιά
που κόμπο θα σου φέρνουν 'στα λαιμά.
Έσβησαν φωτιές
ολόκληρη μια χώρα
ήρθαν οι φωνές
που 'γέννησαν Πανδώρα.
'Φυλακίστηκα πολύ αιφνίδια εκεί
που τόσον ήθελα να ζήσω.
Ταξιδεύοντας 'στην Α'ι'τή,
αφήνοντας για πάντα την Ελλάδα 'πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου