'Στη σκοτοδίνη αμνησίας των Ταρτάρων-Γελᾷ δ'ὁ μωρός,κἄν τι μὴ γελοῖον ᾖ

'Πάλευα να 'βρω,αγωνιώντας,'στα συντρίμμια τις ενδείξεις
πλησιέστερα που μ'έφερναν,πολύ κοντά 'στο θαύμα,
στυλιζάροντας το στρόβιλο που 'δημιούργησε το τραύμ'
ανίατο,από τα πλείστα που κατάφερες να δείξης.

Γύρω μου,παντού,τα τετριμμένα
λόγια του ανέμου,του αέρα,
θαυμαστά και αφιερωμένα,
'βυθισμένα όλα 'στην Ημέρα.

Τις σελίδες καθαρόγραφα επίμονα,
δεσμώτης άλλης εποχής,μιας αιωνίου εφηβείας
σαν ονειρευόμουν καταχείμωνα
μια λαίδη με μια συμπεριφορά αιδήμονα
ζωής να δίδη νόημα,σκοπό επί αργολογίας.

Τι γράφω δε γνωρίζω.
Εμπειρίες μου κομίζω
'σ'έμπειρους και 'σε νεοφερμένους,
αναμένοντας του δήμου τους επαίνους.

Πρόχειρα το νου επέσυρα 'σε πόστο
θαυμαστών ανδρών και γυναικών ανδρείων
και γενναίων ανασύροντας το νόστο
με σπαράγματα παπύρων και μνημείων.

Άναψα τη σόμπα,
'φόρεσα μια ρόμπα
και ν'ακούω 'βάλθηκα σονάτα
με μια φίλη μου,γαλανομάτα.

Ανάσανα γνωρίζοντας τι πρόκειται να μου συμβή
και τι κατέθεσα τον εαυτό για να γνωρίσω,
αποβλέποντας 'στο μέλλον δίνοντας πολλές φορές την αφορμή
να μάθω ακριβώς και τους παράγοντες με δυο λόγια να ζυγίσω..