Τ'ασυμμάζευτα

Κάτι που με 'ξένισε να γράψω
με ιδρώτα που θα υπογράψω
και με κύμβαλ'αλαλάζοντα που θα τα βάλω
'σε ασπρόμαυρη ταινία,όπως ζω,σαν επιβάλλω...

Δεν έκανα ποτέ χωριό μ'εκείνους.
Ήμουνα 'στην πόλη,μόνος,με τους κρίνους
'σ'έναν κήπο,με κλωνάρια,
ειλημμέν'από τα Συναξάρια.

Χαρά πηγαία για ζωή
που έσταξε το θαύμα
το βαθύ μου τραύμα
κλείνοντας ως το πρωί.

Το αμάξι 'πέταξα οριστικά 'σε ρέμα
πλώρη βάζοντας ολοταχώς για μηχανή
χιλιάρα 'θέλοντας να ζήσω τη στιγμή
που με κορίτσι θα καλπάζω μες 'στο αίμα.

Το έδωσα για παλιοσίδερα,το 'χάρισα με μόνη πρόθεση
ν'αλλάξω της ζωής και ιστορίας μου την παλαιά υπόθεση
και καθαρά,με πρόσωπο να 'βγω 'στην κοινωνία πάλι,
έχοντας το κάτι που ζητούν πολλοί να 'πω 'στο ακρογιάλι.

'Στο τίποτα εξέπεσα με τον εγκέφαλο,
από το τίποτα ξεκίνησα πραγματικά
με βίο τόσο ασυνείδητο,ακέφαλο,
με νεύματα και ιαχές ν'ανταπαντά.