Στιγμή ανίας,πόνου και περίσκεψης

Ώρα δύσκολη πολύ εκείνη της γραφής
από τις 'λίγες που διερωτάσαι τι θα 'πης,
εμβρόντητος από Σειρήνες,πολεμώντας Λαιστρυγόνες,
μες 'στο σύθαμπο την Κόπρο καθαρίζοντας χωρίς κανόνες.

Τα καθέκαστα κατέγραψα ενός χαμού
πολυωδίνου που μας 'γέμισε μ'ερείπια
του βράχου που κατέκλυσε του τοκετού
ο πόνος ξεγεννώντας,οι κραυγές από τα νήπια.

Συντρίβοντας τα τείχη,
κομματιάζοντας αχό
πολέμου που καθώρισαν οι στίχοι
'σ'ένα νεογέννητο,'σε νεογνό.

'Πλάστηκ'άπαξ ν'αγαπώ.
'Γεννήθηκα πολυμελή για οικογένεια
να φτιάξω κι'εαυτό
μου ν'αποκτήσω συν καιρώ
από την εκθαμβωτική ευγένεια
που ολομόναχος τραβώ
κουπί χωρίς ελάχιστη συγγένεια.

Σ'έχασα και δε θα 'ξαναρθής.
Με 'ξέχασες και νιώθεις ευτυχής
'στην αγκαλιά ενός καινούριου φίλου
πού 'χει μούρη κτητικού σου σκύλου.

'Κρυμμένος 'στις σκιές,
'στα έγκατα της γης
και 'φορτωμένος μ'ενοχές
'μπρός 'στα λιβάδια της βοής.

Ήθελα ολόκληρες σελίδες να γεμίσω
μήπως αναγγείλω το αντίο
και 'στα όρη πάω και κρυφτώ να ζήσω
μόνος,δίχως έλεγχο,'στο κρύο.

'Πάλεψα τη μοναξιά
με χείλη τόσο ξένα
που 'σιχάθηκα την ομορφιά
που είχα πάρη από 'σένα.

'Φύλαξα τον εαυτό από κινδύνους,
'χάραξα 'στην πέτρα και 'στην άμμο
λόγια ψεύτικα 'στο θέαμα του σμήνους
που υφέρπει των ανθρώπων,χάμω.

Βασανιστικά οι ώρες
με χειμώνα και με μπόρες
μ'ένα βλοσυρό και 'πικραμένο βλέμμα
εμπειρίες 'στο χαρτί να καταθέτω μ'αίμα.