Το χαῖρε ὕστατο προαναγγέλλοντας ἀρχή καί τέλος πάντων,ὁρατῶν καί ἀοράτων

'Βασίλευσε το χάος μέσα μου και πάλι,
στρώνοντας καλά να κοιμηθώ βαρειά 'νωρίς
απ'όνειρο και να 'ξυπνήσω μες 'στη ζάλη
για εκείνα που δεν έκανα για τους γονείς.

Ζυγίζοντας σχολαστικά τα δεδομένα
'κράτησα τ'αρνητικά για 'μένα
και 'πορεύτηκα μες 'στη ζωή μονόχνωτα μονάχος
'στα 'φουρτουνιασμένα κύματα που 'τσάκισε ο βράχος.

'Στην παγερή μου μοναξιά τα πάντα ήταν τρένο,
ανθοδέσμη 'ντροπαλού,σαγήνη του ερωτευμένου
για παιδί προοριζόμενα αιώνια καταραμένο
πού 'χε συντροφιά τη Μάιρα νοός εξωνημένου.