'Στην εξόδιο ακολουθία(ύμνος για τους περιλειπομένους)

'Σκέφθηκα πολύ να γράψω

'στον τραγέλαφο της 'μέρας

και να κόψω και να ράψω

καμωνόμενος το τέρας.

Σηπόμενα τα μέλη

κράζοντας ''Σαλούτ''

και 'στο 'χυμένο μέλι

ρίχνοντας βερμούτ.

'Φορούσες,τότε,τη ζωή,

κυοφορούσα μόνο σπέρμα,

βάζοντας για πάντα τέρμα,

δίχως την αιδώ,χωρίς ψυχή.

Λαστιχένι'αντίληψη

και α λα καρτ μορφή,

γυρίζοντας τη γη,

από μια συμπερίληψη...

'Σε μαιζονέττα(Παιανία),

'σε μονόκλινο εγώ.

'Παρουσιάσθηκες Κυρία

κι'ας μην ήσουνα εδώ..

Κενολόγος,για τα πανηγύρια,

σύννεφα 'πηδούσες και γεφύρια,

ορεγόμενος πως σπάζεις φράγματα

κ',εκτός ορίων,γράφοντας σπαράγματα..

Εκ του σύνεγγυς,μακρόθεν,

'βουτηγμένος 'στη μωρία,

σπείροντας αμφιβολία

έφηβος και παιδιόθεν..

Πιθηκισμού παραλειπόμενα.

Ζηλοφθονίας κατεχόμενα.

Πηγών και ρίζας τόσων τα επόμενα

πατράσιν και μητράσι για μια γκόμενα.

Η χαζομαμά του φυσικού

με το φιλόλογο της πλάκας

και ιδεολόγους μιας ατάκας

μες 'στη σφαίρα μεταφυσικού.

Ως το πρωί αυτό θα έχη καταλήξη.

Το απόγευμα σαν πρόβατο 'στη στάνη

θα θηλάζη,αντικρίζοντας γυναικομάνι,

μ'ένα κάψιμο 'στο σβέρκο ή με ψύξη.

Μποέμισσα και κυριλέ

ψοφώντας τόσο για κους-κους

μες 'στα κουρέλια 'στον τεκκέ

αγκομαχώντας ο παππούς.

Για το απρόσιτο κοινό

με το χαλκά 'στον αφαλό

και τα παιχνίδια 'στο τσιμπούσι

'σ'έν'ατέλειωτο γιουρούσι.

Σταχτί βαθύ ντεκόρ

απλώνοντας το σκορ

'σε νύχτες αηδίας

(προεόρτια κηδείας)

με τα σύνεργα της λείας.

Έρημος και κινουμένη άμμος

με το λύχνο το χρυσό και με το τζίνι,

επιφορτισμένος με μια λίθο φιλοσοφική,

μ'εκείνη που 'φορούσε πάντα,μόνο μίνι

(έτοιμος από παλιά ο γάμος..),

φρούτα κατεβάζοντας από ατσάλι και γυαλί.

Ετερόκλητο πολύ το πλήθος

και αφρώδης,πεπτικός ο ζύθος

'στην ταινιοθήκη μιας κυρίας.

Παλινόρθωση,εδώ,της Τροίας.