Μαρκήσιος και Κόντες

'Μάζευσα τα λόγια
πού 'φεραν τα σόγια
κι'ένας παραδόπιστος αστός,
πωλώντας μόνο μούρη σαν ασβός.

Πορευόμενος προς τους Αθλίους
και γευόμενος καρπούς
Σουλτάνων και Παπών.
Χωρίς αντίκρισμα των εποχών
'στη νιότη ψάλλοντας Επών
ακτίνες που μεθούν Θεούς
(θνητών τα έργα με τους Ολυμπίους).

'Σκότωσα για πάντοτε τα όνειρα,
'φυγάδευσα εδώ και τώρα παραισθήσεις,
τόσο μαγικά και τόσον κουτοπόνηρα
που σε περίμενα ολόκληρη 'ξανά να χύσης.

Ήτανε αλήτης,
λαοπλάνος,
αετός της Κρήτης
(ένας Μάνος).

'Δούλευε 'σε συνεργείο.
'Δούλευε τον κόσμο.
Άδειαζε και το ψυγείο.
'Λάτρευε το δυόσμο.

Ένιωσα πως 'θέλεις κάτι να μου 'πης.
Σε 'κοίταζα και 'πίστευα ο κόσμος πως τελειώνει
μακριά σου 'στα ονείρατα στιγμής
που σού 'λεγα πως ο αγέρας,τώρα,με κρυώνει.

Εκεί που άρχιζε το πανηγύρι,
όπου σ'έβλεπα φιλιά να του χαρίζης,
μελισσούλα που μαζεύοντας τη γύρη,
πάψε,πια,τον εαυτό σου να σκορπίζης.

Δεν είχα σώμα τώρα να σου δώσω
μήτε,πάλι,πια,ψυχή ποτέ να σου δωρίσω,
ήθελα θυσία πάση μόνο να το ζήσω,
αγνοώντας πως 'μπορώ να σε προδώσω.

Το κορμί αέρινο,
τρεχούμενο νερό
μες 'στα πελάγη,κέρινο
μορφής πολύ ομοίωμα
με πυρετό και κρύωμα
'σε τάφο θαυμαστό.